De bel 🛎️

Op 3 november 2023 schrijf ik in mijn dagboek dat ze terug is. 

De bel. Ze komt tijdens een onrustige periode in mijn leven. 

"Al weken lang wil ik ... iets... schrijven. Ik weet niet precies wat en ook niet hoe ik eraan moet beginnen. Maar het roept mij in elk geval. Mijn dagen zitten tjokvol...  Als dat geverfd is, de mailbox weggewerkt, de gezonde maaltijden gekookt zijn en de boel opgeruimd. DAN zal ik me er eens aan zetten. 's Avonds tuimel ik in bed, te moe om mijn ogen open te houden. En toch scrollend op het schermpje op zoek naar inspiratie die mijn leven zal veranderen. Terwijl ik weet dat ik alleen maar naar binnen hoef te keren. Te luisteren naar wat daar leeft. (...)

De laatste tijd word ik weer geregeld wakker van 'de bel'. Ik ben eraan gewend geraakt. Ze klinkt in mijn droom. En toch droom ik niet. Ik word wakker door het geluid. Ze klonk voor het eerst tijdens een nacht, heel wat jaren geleden. Verdwaasd zat ik toen rechtop in bed. Alle kinderen gelukkig veilig onder mijn dak. Aan de deur bleek niemand. Hetzelfde scenario herhaalde zich dagen na elkaar, en de jaren erna in verschillende perioden. 
Afgelopen nacht was het zó luid en zo echt, dat ik toch nog even overwoog om op te staan en te kijken. 
Google leert me dat deze droom een opwindende kans symboliseert. Het zou een oproep tot actie zijn. 

Het wordt me pijnlijk duidelijk dat de bel een helder signaal is. "Ik sta voor de deur. Doe je open alsjeblieft?  Laat je me binnen?"
Wat of wie die 'ik' is, daar heb ik het raden naar. Vermoedelijk is het hetzelfde gevoel dat me al weken roept om te gaan zitten, stil te worden. 
Of is het Flores baby in haar bolle buik die contact wil maken?"

Dat het mijn eigen ziel was die voor de deur stond en me steeds indringender riep, is me nu overduidelijk. Vreemd, hoe je de dingen achteraf terug kan lezen en alles zo duidelijk kan zien, terwijl je het op dat moment voor je neus hebt en er toch blind voor bent.

Misschien is het voor jou geen bel. Misschien is het een terugkerend beeld, een gevoel van onrust, of juist een diepe vermoeidheid die niet overgaat met slapen. Wat het ook is - het is jouw ziel die probeert tot je door te dringen. Ze is geduldig, maar ook vastberaden.

Wat zou er gebeuren als je vandaag nog de deur opendeed? Als je vijf minuten nam om stil te zitten en te luisteren naar wat daar leeft? Niet morgen, niet als alles af is (want die mailbox raakt nooit leeg en de boel nooit helemaal opgeruimd), maar nu?