Terwijl ik een deel van het land doorkruis na de dochters naar het vliegveld te hebben gebracht, voel ik hoe mijn voelsprieten het zonlicht opnemen. Een welkome afwisseling na weken regen. Ik geniet van de strak blauwe lucht en de speling van het licht in het wisselende landschap. In mijn neus hangt een zweem van dochters' parfum, die nog even de warmte van knuffels belooft.
Langzaamaan verdwijnt het licht en maakt plaats voor het donkerblauw van de invallende avond. Op dat moment vliegt een prachtige vlucht eenden in V-formatie over de snelweg. Net terwijl ik denk dat één dag niet nóg meer magie kan bevatten, verschijnt daar na de bocht, vlak boven de horizon voor me in al haar pracht de maan. Een gigantische, warmgele, perfect ronde ballon.
Soms verblindt het leven me. De grijze lucht, de aanhoudende regen. De te-lang-gewerkt-te-weinig-slaap dagen. De hoe-los-ik-dit-nu-weer-op dagen. De ik-doe-zo-hard-mijn-best-en-waarom-eigenlijk dagen.
En dan - 5 zintuigen aan - word ik wakker, de sluiers verwijderd. In die betovering van het alledaagse voel ik de schoonheid die er altijd is. Schoonheid die ik graag met je deel.